Lampa vart tend når straumen slo over mellom to kullstiftar som ikkje kom bort i kvarandre (lysbue). Dette gjorde kullstiftane og lufta mellom dei glødande og sjølvlysande. Temperaturen i lysbuen kunne bli svært høg, opptil 4000 gradar! For å få mest mogleg stabilt lys måtte buelampa vera utstyrt med eit reguleringssystem som heldt avstanden mellom kullstiftane konstant. Mekanismen måtte og ”starta” lysbuen når lampa vart tend ved å føre kullstiftane sammen ein augneblink og deretter raskt frå kvarandre.
Buelampane kom på markedet frå 1877, og vart mest nytta i fabrikkhallar og verkstadar. Dei ga eit skarpt, kvitt ljos som kunne vera ganske ustabilt. Lampane måtte pussast og kullstiftane byttast ganske ofte. Ein rekna 10-15 timers brenntid for kullstiftparet.
Lindeanlegget hadde buelampar. Biletet er frå då anlegget var heilt nytt kring 1908. Foto: Kraftmuseet arkiv
